Υπέροχη μέρα σήμερα! Τη νιώθω ως το κόκαλό μου, ως τους αδένες του κορμιού μου. Κοίτα ουρανός, ούτε ένα σύννεφο κι ο ήλιος ψηλά. Θα πιω το καφέ στο μπαλκόνι μου με την καταπράσινη θέα απέναντί μου. Κοίτα αυτή την ανθισμένη γαρδένια, τι εκπληκτική που είναι, τέλεια... καταπληκτική. Μα μια στιγμή..., μια στιγμή θέλω να σταθώ και ν’ αναλογιστώ κάτι που μέχρι πρότινος με... ήταν τότε που είδα τα μάτια της, τα ζεστά μάτια της, που σαν τα κοιτούσες σχεδόν σου τραγουδούσαν. Ήταν τότε, που το χαμόγελό της είχε την πιο μεγάλη αξία. Ήταν τότε που αιθεροβατούσα, τότε που λάτρευα και όχι απλώς αγαπούσα.
Ύστερα όμως, το όνειρο έγινε πραγματικότητα και έπαψε να νιώθει ο ένας τον άλλον, το μυαλό πήρε τη θέση της καρδιάς κι όλα έγιναν κρύα και απόμακρα. Πάλευε ο καθένας να σώσει την ευτυχία του.
Πέρασε ο καιρός και η καρδιά τιθασεύτηκε, δαμάστηκε σαν άλογο. Νέα πρόσωπα ήρθαν μπροστά στα μάτια του καθενός και ξεχαστήκαμε, άνοιξε χώρος στη ψυχή, δικαιωθήκαμε για τις επιλογές μας. Ακόμα ένα βήμα και ήταν εύκολο πλέον να καταλάβουμε ότι αν παραμένεις στο παρελθόν δεν θα καταφέρεις πότε να δεις τι σε περιμένει στο μέλλον.
Σήμερα είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, είναι σπουδαία μέρα, τη νιώθω ως τα μύχια της ψυχής μου. Θα πιω το καφέ στο μεγάλο μου μπαλκόνι στο ξύλινο τραπέζι, δίπλα στα ανθισμένα λουλούδια, πλάι στις κάτασπρες γαρδένιες και στους πορτοκαλί μελαγχολικούς κατιφέδες.